“If a song is an excuse to go to the chorus, why wait?”….. Zo ontwikkelde Nile Rodgers de Chic-filosofie: Start met het refrein en je zet meteen iets neer. Denk maar aan: “Aaahh, freak out!”, “We are family!” of “Let’s dance”. https://www.youtube.com/watch?v=gdaFUScQFWo
Direct tot de kern komen. Een gezamenlijk vertrek- en aankomstpunt, een bron om altijd weer naar terug te kunnen keren. Duidelijk en herkenbaar. Om weer even op te laden voordat je de tussenfase van het couplet ingaat. Daar waar je de tekst misschien nog niet helemaal beheerst, soms zelfs tegen de melodie ingaat. Waar het oké is om het even niet te weten. Je staat op de drempel van iets nieuws, maar je bent er nog niet.
Stel dat we dit doortrekken naar hoe we nu met elkaar de wereld proberen vorm te geven. Dan lijken we maar niet aan te komen bij dat refrein. Zitten we met z’n allen een beetje vast in het couplet? Durven we eigenlijk wel naar de kern? Of is het daar te intiem? “It was just our Chic-formula, because we felt that it brought a sense of intimacy in the recording.” In de intimiteit voelen we hoe we in de kern gelijk en verbonden zijn. Of misschien ervaren we juist het gemis daarvan.
Ik pleit voor de opwaardering van het couplet. Het is die waardevolle, transitionele ruimte. De plek waar we ieder even ons eigen weg mogen gaan, onszelf hebben op te halen, identiteit te bepalen hebben. De plek die vraagt om oefening, begeleiding en ruimte. Met aandacht luisteren. Open staan voor misschien een ander perspectief. Zodat we in het refrein weer bij elkaar kunnen komen en met z’n allen heel hard We are family kunnen zingen. Het een heeft het ander zo nodig. In welke volgorde dan ook.
#ruimtepakken #systemischkijken #andereperspectieven #oefenen #muziek g#transitioneleruimte #coaching #blijvenvertrekkenaankomen #transcultureel
